आरमाराचे सुभेदार धुळप यांच्या घराण्याची त्रोटक माहिती

आरमाराचे सुभेदार धुळप यांच्या घराण्याची त्रोटक माहिती.

धुळप यांचें मूळचें उपनांव मोरे, हे मूळ उत्तर हिंदुस्थानांतील रहिवासी. ह्या घराण्यांतील परसोजी बाजी व जयाजी बाजी या उभयतां बंधूंनीं सह्याद्रीच्या पूर्वेस कृष्णा व वारणा या दोन नद्यांच्या मध्यें जावळीं व त्याच्या सभोंवतालचा मुलूख काबीज करून, जावळी हें आपल्या राहण्याचें ठिकाण केलें. परसोजीस पांच पुत्र झाले. (१) हणमंतराव, (२) बागराव, (३) कमलराव, (४)सुर्याजीराव व (५) चंद्रराव. जयाजी हा निपुत्रिक होता. शिवाजीच्या कारकीर्दीत चंद्रराव, सूर्याजीराव व हणमंतराव ह्या त्रिवर्गांचा शेवट झाला, नंतर हणमंतराव याचे मुलगे खेमाजी व चायाजी; बागराव याचा प्रतापजी; सुर्याजीराव याचा दादाजी; व चंद्रराव याचा बाळाजी येणेप्रमाणें मोरे घराण्यांतील मंडळी स्वसंरक्षणार्थ विजापूरच्या बादशहाच्या आश्रयास जाऊन राहिली. वरील सहा जणांनीं विजापूरकरांच्या वतीनें समशेर गाजविल्यामुळें, बादशहानें खुष होऊन `धुळप’ असा बहुमानाचा किताब दिला, अशी माहिती मिळते. विजापूरकर व शिवाजी यांच्या झटापटींत या मोऱ्यांपैकीं-धुळपांपैकीं बरीच मंडळीं कामास येऊन, शेवटी छत्रपतींच्या धाकानें अवशिष्ट मंडळी वाट फुटेल तेथें जाऊन राहिली (हणमंतराव व चंद्रराव यांचे वंशज धवडे बंदरीं, बागराव यांचे दुदुशी दुदगांवीं, सूर्याजीराव यांचे वसईस व कमळराव यांचे बीरवाडीत गेले).

ह्या घराण्याचा यापुढील पाऊणशें वर्षांचा इतिहास उपलब्ध नाहीं. इ. स. १७५६ मध्यें तुळाजी आंग्रे यास कैद केल्यानंतर पेशव्यांनीं विजयदुर्ग येथें आपल्या प्रत्यक्ष अधिकाराखालीं आरमाराचें मुख्य ठिकाण करून त्यास सुभा आरमार अशी संज्ञा दिली. या आरमारावर मुख्य अधिकारी एक असून त्यास सुभेदार निसबत सुभा आरमार असें म्हणत. इ. स. १७६४ मध्यें हणमंतराव मोरे यांचे वंशज आनंदराव धुळप या दर्यायुद्धांत नाणवलेल्या गृहस्थाकडे मराठ्यांच्या आरमाराचें आधिपत्य आलें. इ. स. १७९४ पर्यंत म्हणजे जवळ जवळ ३० वर्षे आनंदराव हाच सुभ्याचा प्रामुख्येंकरून कारभार आटपीत असे (आनंदरावाची हकीकत ज्ञानकोश विभाग ७ यांत त्याच्या नांवाखालीं पृ. १५३ वर पहा.). आनंदरावाप्रमाणेंच हरबाजीराव, जानोजीराव इत्यादि धुळप मंडळींनीं आरमाराची उत्कृष्ट कामगीरी करून पेशव्यांकडून वेळोवेळीं बक्षिसेंहि मिळविली. इ. स. १८१८ मध्यें पेशवाई नष्ट झाल्यानंतर त्याच्या वंशजांस इंग्रजांनीं `पोलिटिकल पेन्शन’ करून दिलें. श्री. कृष्णराव रघुनाथराव ऊर्फ बाबासाहेब या घराण्याचे विद्यामान वंशज हल्लीं विजयदुर्ग येथें राहतात.विजयदुर्ग येथील किल्ला, गोदी, वगैरे स्थलें प्रेक्षणीय आहेत. थोरले माधवराव पेशवे यांनीं स. १७७४ त जानोजी धुळप यास दक्षिणेंत स्वारीस पाठविलें होतें. इ. स. १७७५ मध्यें महीच्या पैलतीरी हरिपंत फडके व दादासाहेब यांचें युद्ध झाल्यावर पेशव्यानें जानराव धुळप यांस सांगितलें कीं दादासाहेब मुरतेकडून जाहाजांतून जलमार्गे एखादेंकडे जातील, याची बातमी व बंदोबस्त ठेवून, प्रसंगीं त्यांशीं गांठ घालून हस्तगत करून घेणें. ले. प्रूएन वगैरे इंग्रजांशीं झालेल्या दर्यायुद्धांत (१७८३ एप्रिल) धुळपांनीं फार पराक्रम केला. त्याबद्दल पेशव्यांनीं त्यांस बक्षीसें दिलीं. [भा.इ.मं. अहवा. १८३३; लो.- हिस्टरी ऑफ धि नेव्ही; स्टेट पेपर्स बाँबे.]

साभार : केतकर ज्ञानकोश.

टीप : वरील माहिती हि दुसऱ्या महायुद्धा आधी लिहिलेली आहे. त्यामुळे यात नवीन माहिती नाही आहेत.

Swords of Dhulap family

Swords of Dhulap family. - धुळप परिवाराच्या तलवारी.

A Distinguished naval family, which has also produced three famous Admirals. Once these swords struck fear on coast and sea alike, now rusting away.
आरमारी घराण्यांमध्ये एक नावाजलेलं नाव. या धुळप घराण्याने मराठेशाहीला तीन मातब्बर आरमारी सुभेदार दिले. एकेकाळी कोंकण आणि दर्या गाजवणाऱ्या या तलवारी, आज गंजत पडल्या आहेत.

छायाचित्र साभार व हक्क : श्री महेंद्र गोवेकर
https://picasaweb.google.com/106128858951118862412/DhulapWada?noredirect=1

Myths about Maratha Navy.

The biggest myth around Maratha navy is that, 'Maratha navy was the only naval establishment of an indigenous Indian kingdom during medieval period.'
Nothing could be further from truth.
When people claim such a thing, they indirectly imply that India, having a main coastline of 5,423 kilometers, was never blessed with able monarchs. That the said kings never thought of maintaining a trade fleet, let alone an armed navy.
However these critics forget that they themselves were so focused on mainland politics that they never saw the naval traditions which dot the coastline of India.
These men go so far as to say that the Muslim rulers ignored naval growth.

Now; for the myth-buster.

India's Military tradition has been interrupted from time to time, but its naval tradition has been continuous right from the time of Chandragupta Maurya, in 300 BC. The Cholas actually went as far as Malay Archipelago.
As far as medieval India is concerned, India’s naval strength was by far greater than Spain or Portugal. It was only in 1500s that the naval superiority of Sindhu Sagar (western sea) was successfully claimed by Portuguese.

Some of the many Indian Kings, & Princes (Pre-Shivaji) who maintained their own naval fleet were:

• Raja of Honavar circa 1370s
• Naik of Sangameshwar 1200s
• Raja of Vishalgad 1400s
• Koli Patil of Dabhol
• Koli Patil of Rajpuri (His capital later became Janjira) 1500s
• Samuthiri Raja of Kozhikode
• Sultan of Gujarat till 1500s

Of the above mentioned Sultan of Gujarat was known as lord of the sea. (When Jahangir conquered Gujarat, he was presented with a gilded belt of the vanquished sultan. Jahangir saw the belt and exclaimed, 'Behold, for these are the articles of the Lord of the Sea').

Not only this, the Admiralty as established by Nizamshah of Ahmadnagar, later evolved into what we know today as the principality of Janjira.
Later after the death of Ahmadnagar Empire, Siddi of Janjira moved his allegiance to Adilshah of bijapur. The Bijapur sultan himself maintained a naval station at Karwar.
Qutubshah of Golconda also maintained his own fleet. His trade fleet travelled to Mecca each year.

Akbar, a Central Asian Mongol, established a Naval fleet based in Bengal (Bengal or Ancient Anga has been a centre for shipbuilding for centuries.) Shaitakhan(the one whose fingers were cut by Shivaji), was a great reformer of the Mughal fleet at Bengal.

What I want to convey to you, is that to enhance the greatness and ingenuity of Marathas, do not ignore the rich contribution of so many other naval leaders. They deserve the credit which has been denied to them.